Το δικό μου σκοτάδι!
Κάποτε οι γονείς ενός 8χρονου αγοριού αποφάσισαν να πάνε μια εκδρομή και να αφήσουν το παιδάκι με την γιαγιά και τον παππού του. Πραγματικά, το παιδάκι καταχάρηκε που έμεινε με τους παππούδες του γιατί όλη μέρα ήταν σε βόλτες, στο λούνα πάρκ και πέρασε υπέροχα.
Το βράδυ, η γιαγιά του έστρωσε να κοιμηθεί στο δωμάτιο δίπλα στο δικό τους και αφού το φίλησε και το καληνύχτισε, έσβησε το φως και πήγε κι αυτή στο δικό της δωμάτιο για να κοιμηθεί.
Μετά από λίγο το παιδάκι άρχισε να φωνάζει «Γιαγιά, γιαγιά, έλα να μου κάνεις παρέα γιατί φοβάμαι το σκοτάδι».
Όταν η γιαγιά πήγε στο δωμάτιο του το ρώτησε «Μα αγόρι μου, στο σπίτι σας στο δωμάτιο σου κοιμάσαι χωρίς φως» και το παιδάκι της απάντησε «Ναι γιαγιά, αλλά αυτό είναι το δικό μου σκοτάδι!»
Η ιστορία αυτή μας δείχνει πόσο ύπουλα και εύκολα το κάθε λογής «σκοτάδι» συνηθίζεται.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την αρνητική στάση και θεώρηση των πραγμάτων που συμβαίνουν στη ζωή μας.
Η αρνητικότητα είναι επικίνδυνη, τοξική και εθιστική όπως η ηρωίνη!
Αυτό δυστυχώς, παρατηρώ με αρκετούς ανθρώπους και πελάτες μου στις θεραπευτικές συνεδρίες. Προτιμούν να μένουν βαλτωμένοι στο δικό τους "σκοτάδι" και να παραπονιούνται, να υποφέρουν και να μην κάνουν τίποτα, αντί να προσπαθήσουν να γίνουν όλα εκείνα που λένε ότι θέλουν να γίνουν.
Μπορεί οι συναισθηματικές τους πληγές να έχουν κάθε δικαιολογία για την ύπαρξη τους, αλλά η διαιώνιση τους καμία.
Γιατί ο εθισμός πολλές φορές, είναι ευκολότερος από την απελευθέρωση.
Να τι ετοίμασα και έστειλα σε μερικούς από αυτούς τους καλούς αυτούς ανθρώπους που δίνουν τις δικές τους μάχες γύρω από το θέμα αυτό...
