Ο "νόμος" της συσσώρευσης
Ο "νόμος" αυτός υπαγορεύει ότι η συσσώρευση έχει δύναμη.
Οτιδήποτε συγκεντρώνουμε ή συγκεντρώνεται από μόνο του, συσσωρεύεται.
Μεγαλώνει σε όγκο, καταλαμβάνει έκταση, πιάνει χώρο.
Ότι κι αν είναι αυτό.
Μπορεί να είναι κάτι φυσικό, κάτι πνευματικό ή κάτι συναισθηματικό.
Κάθε μορφή συσσώρευσης έχει δυο πρόσωπα.
Το φωτεινό και το σκοτεινό.
Η συσσώρευση έχει φωτεινό πρόσωπο όταν αυτό που συγκεντρώνεται έχει να δώσει ομορφιά, καλοσύνη, δημιουργικότητα, αγάπη, προσφορά, θεραπεία, πρόοδο.
Το σκοτεινό πρόσωπο της συσσώρευσης εμφανίζεται όταν αυτό που συγκεντρώνεται μπαγιατεύει, πεθαίνει, βαραίνει, αρρωσταίνει, μυρίζει, σαπίζει.
Αν μαζέψεις όμορφα λουλούδια αυτά θα μοσχοβολήσουν.
Όταν πάψεις να τα φροντίζεις, αυτά θα αρρωστήσουν, θα σαπίσουν, θα βρωμίσουν.
Το ίδιο ακριβώς, ισχύει για σκέψεις και συναισθήματα.
Αν οι σκέψεις που κάνεις και συσσωρεύονται είναι γαλήνιες, ειρηνικές, δημιουργικές, τα συναισθήματα που θα παραχθούν θα είναι ανάλογα.
Αν όμως, οι σκέψεις που κάνεις είναι σκοτεινές, απαίσιες, φθονερές, πικραμένες, τα συναισθήματα που θα δημιουργήσουν θα είναι ανάλογα.
Ακόμα κι αυτό που καταπνίγουμε συσσωρεύεται.
Και αυτά με τη σειρά τους, αν καταπνιγούν και εξακολουθούν να συσσωρεύονται θα δημιουργήσουν αρρώστιες, πόνο, αδιέξοδα.
Όσο ωριμάζω ανακαλύπτω ότι τελικά, τα περισσότερα πράγματα έχουν δυο όψεις. Τη φωτεινή και τη σκοτεινή όψη.
Στο χέρι μας είναι να διαλέξουμε εκείνη που μας κάνει να αγαπάμε, να σεβόμαστε και να εκτιμούμε το σύντομο ταξίδι μας από αυτή τη διάσταση που λέγεται ζωή και που οι περισσότεροι, νομίζουν ότι θα διαρκέσει για πάντα!
