ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΗ ΛΥΠΗ!
Γιατί πολλές φορές η λύπη είναι το χτύπημα στην πόρτα της ψυχής σου από την ίδια τη ζωή.
Ένα χτύπημα στην πόρτα της ψυχής που σε προειδοποιεί ότι κάτι, κάπου χρειάζεται να το αγκαλιάσεις, να το παρατηρήσεις καλύτερα, βαθύτερα και να το θεραπεύσεις.
Μη φοβάσαι τη λύπη γιατί η λύπη είναι όπως το άκουσμα μιας σταγόνας βροχής επάνω στο τζάμι του παραθύρου σου την ώρα που έχεις τα μάτια κλειστά.
Είναι ο ερχομός της βροχής. Και η βροχή πολλές φορές δροσίζει, ξεπλένει, δίνει ζωή στο καινούργιο.
Μη δένεσαι επάνω στη λύπη σου. Αλλά κάθε φορά που λυπάσαι για κάτι να δουλεύεις μαζί της επιτρέποντας της να σε διαπεράσει και μετά να φύγει από επάνω σου.
Και όταν η λύπη θα έχει φύγει εσύ να είσαι περισσότερο σοφός, περισσότερο καθαρός και λυτρωμένος από όλα εκείνα που άφησε πίσω της.
Γιατί μια ζωή χωρίς λύπη είναι το ίδιο όπως μια ζωή χωρίς χαρά.
Μια θάλασσα δίχως τα κύμματα. Μια νεκρή θάλασσα!
