Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΣΚΟΡΠΙΟΥ
Όλοι μας έχουμε κάποια στιγμή πληγωθεί από κάποιον άλλο. Το λάθος που κάνουν πολλοί άνθρωποι είναι ότι προσπαθώντας
να μην ξαναπληγωθούν, χτίζουν τοίχους κι΄έτσι απομονώνονται κι΄από τους ανθρώπους που θέλουν το καλό τους.
Μια φορά κι΄ένα καιρό στην Ινδία, ένας χωρικός είδε ένα σκορπιό να αγωνίζεται μέσα στο νερό. Αποφάσισε να τον σώσει απλώνοντάς του το δάχτυλό του, αλλά ο σκορπιός τον δάγκωσε. Ο άνθρωπος εξακολούθησε την προσπάθεια να βγάλει το σκορπιό από το νερό, αλλά αυτός και πάλι τον δάγκωνε.
Ένας περαστικός που τον είδε, του φώναξε να σταματήσει να προσπαθεί να σώσει το σκορπιό που συνέχιζε να τον δαγκώνει.
Όμως ο χωρικός του απάντησε: «Η φύση του σκορπιού είναι να δαγκώνει. Η φύση η δική μου είναι να αγαπώ. Γιατί να εγκαταλείψω την φυσική μου κατάσταση να αγαπώ απλά επειδή η φύση του σκορπιού είναι να δαγκώνει ;»
Κανένας δεν είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη, ούτε ότι οι άνθρωποι πάντα θα σας αγαπούν και θα νοιάζονται για σας. Στο ταξίδι της ζωής, όλοι μας συναντούμε ανθρώπους που αγαπάμε, ανθρώπους που αντιπαθούμε και ανθρώπους που μας αφήνουν αδιάφορους.
Το ίδιο ισχύει και τον τρόπο που σκέφτονται οι άλλοι άνθρωποι για μας. Κάποιοι μας αγαπούν, κάποιοι άλλοι μας αντιπαθούν και οι περισσότεροι μένουν αδιάφοροι για την παρουσία μας.
Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι γεμάτος αγάπη και διάθεση για παιχνίδι. Σταδιακά, με την πάροδο των ετών αυτό αλλάζει. Η φύση του ανθρώπου μετατρέπεται, παραμορφώνεται.
Γινόμαστε εγωϊστές, ανασφαλείς, υπέρμετρα φιλόδοξοι, έτοιμοι να προσπεράσουμε δίπλα από τους αγαπημένους μας αδιαφορώντας για τα συναισθήματά τους, και χίλια δυό άλλα πράγματα...
Απομακρυνόμαστε από τη φύση μας. Ξεχνάμε τις πρωταρχικές μας ποιότητες, τις ευλογίες μας.
Ποιές είναι αυτές; Ας τις ξαναθυμηθούμε. Η αγάπη, η προσφορά, η συνεργασία, το πνεύμα ομαδικότητας, η έγνοια για το συνάνθρωπο και τη φύση, η προστασία των παιδιών και των ασθενέστερων. Αυτές είναι οι ευλογίες της ανθρώπινης φύσης μας.
Με το πέρασμα του χρόνου, στις εποχές της παγκοσμιοποίησης, νοιώθουμε τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια μας. Θέλουμε τη δουλειά του άλλου, γιατί μόνο έτσι θα σιγουρευτούμε ότι εμείς δεν θα χάσουμε τη δική μας δουλειά. Θέλουμε ακόμα περισσότερα, ενώ στην ουσία έχουμε ανάγκη πολύ λιγότερα. Πλαστικοποιούμε την εμφάνισή μας και τα τρόφιμα που καταναλώνουμε. Κι΄έτσι, βιώνουμε ένα ασταμάτητο κυνηγητό με το χρόνο για να κατακτήσουμε πράγματα που ποτέ δεν θα χρειαστούμε πραγματικά.
Γεμίζουμε με τοξίνες και θλίψη τα σώματα και τις ψυχές μας, και μετά παραπονιώμαστε για τις μοναχικές μας ζωές.
Ο θυμός κατακλύζει το εσώτερο είναι μας και μετά πικραινόμαστε γιατί οι φίλοι μας έχουν γυρίσει την πλάτη.
Επιβουλευόμαστε την ευημερία του διπλανού μας και μετά αναρωτιώμαστε γιατί όλα μας πηγαίνουν στραβά.
Εχουμε εγκαταλείψει τη φύση μας και έχουμε διαβρώσει τις ευλογίες που μας δώρισε ο Κατασκευαστής μας!
Εχουμε ξεχάσει πως να είμαστε παιδιά και έχουμε εντριφήσει στο πως να γερνάμε μελαγχολικά αμίλητοι μπροστά στις βιαιότητες της μικρής οθόνης.
Ας φέρουμε λίγο πίσω το χρόνο. Ας θυμηθούμε ότι κι οι άλλοι όπως κι εμείς, ίσως πονούν, ίσως αγωνιούν, ίσως αισθάνονται μόνοι.
Ας θυμηθούμε ότι κανένα μωρό δεν γεννιέται κακό, βλοσυρό ή βίαιο.
Ας δούμε την ουσία που βρίσκεται μέσα μας και ας περιφρονήσουμε τη ματαιοδοξία που περιτυλίγει τις μέρες μας.
Ας μην εγκαταλείπουμε την αγάπη.
Ας μην εγκαταλείπουμε την καλοσύνη μας.
Ο σκορπιός είναι δηλητηριώδης από τη φύση του. Ο άνθρωπος είναι μεγαλοπρεπής από τη δική του φύση.
Συνεχίστε να είστε καλοί, έστω κι αν κάπόιοι άνθρωποι γύρω σας δαγκώνουν.
(Από την τριλογία βιβλίων μου με τίτλο "Μικρές Ιστορίες..." )
