Η παρωδία του Life Coaching: Όταν η επιφανειακή αυτοβελτίωση γίνεται επάγγελμα
Στη χώρα του «είσαι ότι δηλώσεις», δυστυχώς, πλεονάζουν οι ερασιτέχνες και σπανίζουν οι σοβαροί και υπεύθυνοι επαγγελματίες. Ζούμε στην εποχή του άκρατου “self-help”, όπου κάθε δεύτερος θεωρεί τον εαυτό του καθοδηγητή ζωής. Πλημμυρίσαμε από “Life Coaches” που ξεφύτρωσαν σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, οπλισμένοι με ένα online σεμινάριο, έναν τίτλο-σφραγίδα και… μηδενική εμπειρία ζωής. Ελάχιστοι είναι οι σοβαροί. Δυστυχώς, έχουμε περίσσευμα ερασιτεχνών και έλλειψη σοβαρών επαγγελματιών!
Το πρόβλημα δεν είναι η ιδέα της υποστήριξης ή της καθοδήγησης. Είναι η ευκολία με την οποία κάποιος βαφτίζεται “ειδικός”, χωρίς να έχει περάσει καν από τα μονοπάτια που καλείται να καθοδηγήσει. Πώς μπορεί να σε βοηθήσει να “βρεις τον δρόμο σου” κάποιος που ακόμα ψάχνεται ο ίδιος; Πώς γίνεται να μιλά για “αυτογνωσία” ένας άνθρωπος που δεν έχει μάθει ούτε να διαχειρίζεται το ίδιο του το εγώ;
Το χειρότερο όμως είναι ότι πολλοί απ' αυτούς δεν σταματούν στην απλή αυταπάτη· εμπορεύονται τον πόνο και την ανασφάλεια των άλλων, που διψούν για ελπίδα, κατεύθυνση και στήριξη. Στήνουν προσωπικά brands, πουλάνε συνεδρίες με “ενέργεια” και “θετικότητα” και μιλούν για “νέες αρχές” — όλα φιλτραρισμένα μέσα από ρηχές παροιμίες και μια παθητική επιφανειακή αισιοδοξία.
Δεν αρκεί ένα πτυχίο ή μια βεβαίωση παρακολούθησης για να κατευθύνεις ψυχές. Δεν γίνεται να θεωρείσαι “μέντορας” επειδή έχεις ωραίο feed στο Instagram ή επειδή μπορείς να απαγγέλεις κλισέ με αυτοπεποίθηση.
Η ζωή δεν διδάσκεται μέσα από PowerPoint. Διδάσκεται μέσα από αποτυχίες, σιωπές, επιλογές, ρήξεις, συνέπειες. Μέσα από την ίδια τη βίωση της ανθρώπινης ύπαρξης, όχι από lifestyle συμβουλές.
Ας σοβαρευτούμε επιτέλους, και αντί να δημιουργούμε φούσκες ψευδο-αυθεντίας, ας επενδύσουμε στη σιωπηλή σοφία όσων έχουν περπατήσει τον δρόμο, όχι σε όσους απλά τον δείχνουν από μακριά.
