Για τη συμπόνια
Η συμπόνια είναι ένα συναίσθημα ξεχωριστό, ιδιόμορφο.
Μεγαλοπρεπές και ταπεινό ταυτόχρονα.
Είναι εκείνη η ικανότητα που σε κάνει να νιώθεις το φορτίο του άλλου και να θέλεις να το μοιραστείς, να το μικρύνεις, να το πάρεις από πάνω του.
Είναι ένα δώρο που κάνει η ίδια η ζωή στον άνθρωπο που τη διαθέτει.
Είναι η ευλογία του σύμπαντος που κάνει τον συμπονετικό άνθρωπο πλουσιότερο, που τον διευρύνει, του δίνει εκείνη τη λάμψη της ιερής εκείνης λαμπρότητας που μόνο οι άγιοι και οι άγγελοι αξίζει να έχουν.
Σπουδαία ικανότητα να μπορείς να συμπονάς.
Γίνεσαι πιο δυνατός, πιο συγχωρητικός, περισσότερο εμπνευσμένος.
Η συμπόνια εξοντώνει κάθε λογής ρωγμές και σκοτάδια που μπορεί να θέλουν να κυριαρχήσουν μέσα σου.
Σε κάνει περισσότερο ηρωικό, περισσότερο γενναιόδωρο.
Μετατρέπει την ψυχή σου από λίμνη σε ωκεανό.
Αντιλαμβάνεσαι, βλέπεις και καταλαβαίνεις πολύ περισσότερα πράγματα από όλους τους άλλους ανθρώπους που περνούν βιαστικοί δίπλα σου, ενώ εσύ συμπονάς ένα άλλο πλάσμα που μπορεί να υποφέρει, να ταλαιπωρείται ή να πονάει.
Συμπόνια είναι το δώρο της ίδιας της ύπαρξης στον άνθρωπο να μπορεί να διεισδύει σε κάθε λογής μαρτύριο και με τις πράξεις του, μικρές ή μεγάλες, να το απαλύνει και να το θεραπεύει.
Συμπόνια όμως, δεν σημαίνει και συγκατάθεση στο άδικο, το αφύσικο και το αρρωστημένο.
Σημαίνει κατανόηση του πόνου του άλλου και πρόθεση να τον λιγοστέψεις έτσι όπως εσύ μονάχα ξέρεις και μπορείς.
Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, δεν έχει σημασία στη συμπόνια.
Ευλογημένοι εκείνοι οι άνθρωποι που συμπονούν!
